Yol_2

Otobüsün buğulu penceresine bakıyorum. Arkasında kayıp giden yeşillik sadece fon. Camdaki yağmur damlaları aşağı süzülmek için birbirlerine tutunuyorlar. Yani her giden yanında diğerini de götürüyor. Birlikteyken daha hızlı harket ediyorlar çünkü birleşimlerinden akışkanlık doğuyor.

Düşünüyorumda eğer gideceğim yer belli olmasa yolculuk yapmaktan keyif alabilirdim. Evet kısa mesafede dahi olsa yol akıp giderken diğerlerinin arasında kendini bulmak eğlenceli olabilirdi. O zaman bi köşede sakinliği aramak yerine aralarına karışıp küçük bir oyun oynamayı bile deneyebilirdim. Aklımı kurcalayan, zihnimde yer değiştirmekten sıkılmayanlar ne bu denli karışık ne de bu kadar gerçekçi olurlardı.

Başımı çevirip benimle aynı istikamette yol alan diğerlerini izliyorum. Her zamanki gibi tuhaflar. zihinleri yarısı dolu su kovalarını andırıyor. Otobüs sarsıldıkça kafalarındaki çalkalanma seslerini duyabiliyorum. Kendi görünüşümü tahmin etmeye çalışırken arka kapı tıslayarak açılıyor. Arkasında oturmanın getirdiği tahlihsizlikle cam kapıya yansıyan gri görüntümle göz göze geliyorum. Her ne kadar umursamaz baksamda dehşet içindeyim. Bu ben miyim diye banyo aynasında donuk bir ifadeyle kendime baktığım zamanlardan biriyle karşı karşıyayım yine. İşte yine başlıyoruz hem de insanların arasında. Nefesim ritmini bozmaya yakın kapı eski yerine dönüp kapanıyor. Yalnız değilim evet; önümde ikili sıralar halinde uzanan koltuklar, kıpırdanıp duran insanlarla dolu ve yanımda elimi sıkıca tutan bir adam var. O'na dönüyorum. Penceremin buğusunu temizleyip manzaramı netleştiriyor. Elini daha sıkı tutuyorum. Gözlerime bakıyor. Gözlerine bakıyorum. Sessiz bir nefes alıyor ve yeniden başımı çevirerek, otobüsün buğusu temizlenmiş penceresine bakıyorum. Arkasında kayıp giden yeşillik sadece fon. Camdaki yağmur damlaları aşağı süzülmek için birbirlerine tutunuyorlar. Yani her giden yanında diğerini de götürüyor. Birlikteyken daha hızlı hareket ediyorlar çünkü birleşimlerinden akışkanlık doğuyor diyorum.



00.18